مونولوگ های بی خوابی

آخرم مریضم کرد. این فکر و خیال آخر انداختم. رفتن حتی اگر موقت هم باشد حالا من را یاد تمام نخواستن‌ها، تمام تنهایی‌ها و تمام خودخواهی آدمها می‌اندازد. من اینقدر چمدان بسته ام که تک تک حس‌های اطرافیانم را می‌شناسم. چه دلتنگیهاشان را که قشنگ است و چه خودخواهی‌هاشان که تلخ. که سم میشود توی رگ‌هام.