مونولوگ های بی خوابی

حقیقتش اینه که قرنطینه که اومد، من زندگیم خیلی تغییری نکرد.یعنی قبلن خیلی بدتر از این رو‌ تنها تجربه کرده بودم. چند سالی دقیقا توی همین شرایط زندگی کردم. تازه خیلی خیلی قرنطینه تر. تازه توی یه اتاق ۴۰ متری. صبح تا شب کار. شب تا صبح درس. نه تفریحی نه دلخوشی‌‌‌ای نه سکسی نه رابطه‌‌‌ای نه دلخوشی ای. تازه همش دعوا. همش حرص خوردن از تک تک جامونده‌هام تو ایران. حالا خیلی ریز نشم که چیا دیدم و شنیدم و چه ریده مون‌هایی که به عمر و مال و حقوقم زده شد. منظور این‌ که الان واسه من بهشته. اگه همین که دارم، ینی همین مکان همین درآمد و‌همین یار نازنینم فریز شه، می‌تونم تا آخر عمر لذت ببرم از زندگی.