مونولوگ های بی خوابی

کیارش یه شباهت عجیب به مسعود داره. جفتشون فیلمو گزارش می‌کنن. جفتشون فیلمو نگاه نمیکنن ولی گوششون کار میکنه و جواب بازیگر، بیننده‌ها و همه‌ی اطرافیان رو میدن. جفتشون حتی اصرار میکنن فیلم ببینی و وقتی میشینی یه فاز فراستی طور که این فیلما چرته بر میدارن و سرشونو به یه چیز دیگه گرم میکنن. ترسناک باشه میگه اه این کجاش ترسناکه. مفهومی‌باشه میگن چرته. درام باشه میگه مسخره ست. این خاصیت که یه کاری رو شروع کنن و بعد غر بزنند به بقیه. که کارشون پیش بره و بعدش یادشون نیاد بقیه حداقل یه ذره به خاطر احترام و مخصوصا دوست داشتنشون همراهیشون کردند. جفتشونم پررو و بچه ننه طور. قهر میکنند حتی اگه مقصر باشند. بابا به این تیپا میگفت مفت خود بدون. انگار دنیا واسه اینا ساخته شده و موجودات باید در خدمتشون باشند و کاش یه استعدادی نشون می‌دانند. کاش یه تشکر میکردند.